Category Wiedza

S Czarna Śmierć miała wielorakie skutki: – Przyhamowała rozwój Europy w drugiej połowie XIV w. Dopiero w XV w. Europa wyrównała straty demograficzne i gospodarcze.

– Spowodowała szok w mentalności, przekonanie o nietrwałości dóbr tego świata. Za-znaczyło się to wzrostem pogłębionej, bardzo osobistej religijności (mistrz Eckhart, Jan van Ruysbroeck, Johannes Tauler, Gerhard Groote, Tomasz z Kempis, który napisał sławne „Na-śladowanie Chrystusa”).

S Historiografia europejska: 1. Najstarszym dziełem przedstawiającym historią narodu, choć z religijnego punktu wi-dzenia, jest hebrajska Biblia. Poszczególne księgi Biblii powstały między X a I w. przed Chr.

-2. U progu europejskiej historiografii o ambicjach naukowych stoi Herodot (V w. przed Chr.). Traktował on obroną Grecji przed najazdem perskiego króla jako konfrontację cenionej przez Europejczyków wolności ze wschodnim despotyzmem. Zaczął w ten sposób kształ-tować tradycję kulturową odróżniającą Europę od Azji.

– W 774 r. podbił państwo Longobardów we Włoszech, umacniając swe wpływy w Italii i Rzymie. – Przyłączył do swych domen Bawarię.

– Wyprawiał się także za Pireneje i wyparł Arabów za rzekę Ebro. – Pokonał Awarów, których państwo znajdowało się nad środkowym Dunajem, na Nizi-nie Panońskiej (dzisiejsze Węgry).

– Narzucił zwierzchnictwo Słowianom mieszkającym między Łabą a Odrą. 2. Po opanowaniu terytorium współczesnych państw: Francji, Niemiec wraz z Belgią, Holandią, Szwajcarią, Austrią oraz północnych i środkowych Włoch, władał znaczną częścią zachodniej Europy. W 800 r. papież Leon III koronował go na cesarza. Koronacja ta przeszła do historii jako „renovado imperium romanum” (odnowienie cesarstwa rzymskiego).

Ludzie paleolitu pożywienie zdobywali drogą polowania, rybołówstwa i zbieractwa. Człowiek ówczesny żerował w przyrodzie, wyszukiwał to, co przyroda sama wytwarzała, musiał być więc koczownikiem wędrującym za stadami łownych zwierząt. Człowiek pierwotny zabijał, aby żyć. Tym różnił się od drapieżnych zwierząt, że w łowach używał narzędzi (maczuga, łuk, włócznia, pułapka) i działał zespołowo, dzięki czemu mógł pokonywać zwierzęta silniejsze od siebie.

W XVI w. większość szlachty pozostawała wierna Kościołowi katolickiemu, ale na posłów wybierano w znacznej części innowierców. Także protestanci zostawali marszałkami izby poselskiej i przywódcami stronnictwa reprezentującego średniozamożną szlachtę (ruch egzekucyjny). Świadczy to o wykształceniu i autorytecie wielu zwolenników reformacji oraz o tolerancyjnej postawie szlachty katolickiej, która nie wzdragała się wybierać „heretyków” na swych przedstawicieli (odróżnianie polityki od religii).